ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Ձեռ­ներդ հե­ռու մեր Հո­գուց, մեր Աստ­ծո տնից, կա­թո­ղի­կո­սից

Ձեռ­ներդ հե­ռու մեր Հո­գուց, մեր Աստ­ծո տնից, կա­թո­ղի­կո­սից
17.04.2020 | 00:05
Աշ­խար­հը տեն­դա­գին ո­րո­նում­նե­րի մեջ է` ով­քե՞ր են ե­ղել զրո­յա­կան հի­վանդ­նե­րը, ո­րոնց մի­ջո­ցով տա­րած­վել է կո­րո­նա­վի­րու­սը: Կա­րե­լի՞ է հարց­նել` վասն ո­րու՞ են այդ­պես տեն­դի մեջ հայ­տն­վել: Պատ­ճառն ան­չափ տրի­վիալ է. հետ­կո­րո­նա­վի­րու­սյան աշ­խար­հում գե­րա­կա դիրք կու­նե­նա նա, ով մյուս գեր­տե­րու­թյուն­նե­րին ան­կյուն քշած կլի­նի, կո­րո­նա­վի­րու­սի լա­բո­րա­տոր` կեն­սա­բա­նա­կան զենք լի­նե­լու-տա­րա­ծե­լու մեղ­քը բար­դե­լով նրա վրա, որ­պես­զի կա­րո­ղա­նա ա­պա­գա աշ­խար­հը գծել ի պատ­կեր յու­րում: Վե­ճը դեռ «լու­ծում» չի գտել, չի էլ գտ­նի, ինչն էլ իր հեր­թին մարտն էլ ա­վե­լի ա­նո­ղոք է դարձ­նում:
Մարտն ա­նո­ղոք դառ­նա­լու ա­ռա­ջին ծի­ծեռ­նակ­ներն ար­դեն իսկ առ­կա են: Նկա­տեք, ոչ ոք չի խո­սում ա­մեն գնով վակ­ցի­նան գտ­նե­լու, ար­հա­վիր­քի դե­մը հա­մայն ու­ժե­րով առ­նե­լու մա­սին, հա­կա­ռա­կը, աս­վում է` ե­թե ան­գամ բնա­կան ճա­նա­պար­հով (ա­մառ­վա շոգ, ո­րին չի դի­մա­նում վի­րու­սը) կո­րո­նան նա­հան­ջի, աշ­նանն այն կկրկն­վի, ձմ­ռանն էլ, գար­նանն էլ: Ա­սել է` Օ­վեր­տո­նի պա­տու­հա­նը մի­մյանց հա­մար բաց են պա­հում: Ա­սել է` բո­լոր կող­մերն էլ պատ­րաստ են վի­րու­սի մո­դի­ֆի­կաց­մա­նը, տա­րած­մա­նը, մինչև կհաս­նեն ի­րենց ցան­կա­ցած ար­դյուն­քին… մարդ­կու­թյան հաշ­վին:
Մար­տը թեժ է այն­քա­նով, որ գեր­տե­րու­թյուն­նե­րից մե­կում` Ռու­սաս­տա­նում, սե­ղա­նին է մնա­ցել սահ­մա­նադ­րա­կան փո­փո­խու­թյուն­նե­րի` պու­տի­նյան հան­րաք­վեն, ո­րին զու­գա­հեռ խոս­վում է կո­րո­նա­վի­րու­սի ֆո­նին Պու­տի­նի դեմ հե­ղաշ­րջ­ման «ընդ­հա­տա­կյա» նա­խա­պատ­րաս­տու­թյուն­նե­րի մա­սին (ի դեպ. Ռու­սաս­տա­նում, հատ­կա­պես Մոսկ­վա­յում, կո­րո­նա­վի­րուսն ա­հա­վոր մեծ թափ է հա­վա­քում), իսկ ԱՄՆ-ում` կո­րո­նա­վի­րու­սին զու­գա­հեռ, թափ է հա­վա­քում ան­կյուն քշ­ված դե­մոկ­րատ Բայ­դե­նը, որն այս պա­հին ոչ մեծ, սա­կայն ա­ռա­վե­լու­թյուն ու­նի Թրամ­փի նկատ­մամբ։ Գաղտ­նիք չէ, որ Ռու­սաս­տանն ա­վե­լի լո­յալ է Թրամ­փի և ոչ Բայ­դե­նի նկատ­մամբ։ Ընդ ո­րում, ԱՄՆ-ում ներ­քա­ղա­քա­կան ա­ռու­մով նույն­պես «հան­գիստ» չէ. Պեն­տա­գո­նին ա­ռանձ­նա­պես շատ սի­րե­լի չէ նույն Թրամ­փը, այն­պես որ` ա­մե­րի­կյան ա­պա­գա զար­գա­ցում­նե­րի սպա­սե­լիք­ներն այս ա­մե­նում նույն­պես ան­չափ էա­կան են:
Իսկ այդ նույն ըն­թաց­քում, ինչ­պես միշտ, Հա­յաս­տա­նում վեր է «խո­յա­նում» Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի «չո­բան-բա­յա­թին», ո­րը կր­կին առ­նչ­վում է հայ­կա­կան ո­գուն, մեն­թալ պլա­նին, գո­յատևա­ման աղ­բյու­րին` հա­յոց ե­կե­ղե­ցուն, նրա սպա­սա­վոր­նե­րին, կա­թո­ղի­կո­սին:
Գլո­բա­լիստ Նի­կո­լը և իր թի­մը հար­մար պահ են գտել` կո­րո­նա­վի­րու­սի դեմ պայ­քա­րի ու ար­տա­կարգ ռե­ժի­մի պա­հը ի­րենց «սակ­րալ» նպա­տակ­նե­րի հա­մար օգ­տա­գոր­ծե­լու հա­մար. խոր­հր­դա­րա­նում զա­նա­զան-զար­մա­նա­զան գլո­բա­լիս­տա­կան օ­րենք­ներ` մարդ­կանց տե­ղո­րոշ­ման, գույ­քի բռ­նա­գանձ­ման կյան­քի կո­չե­լուն զու­գա­հեռ, նրանց ա­մե­նա­հաս «թա­թը» կր­կին մեկն­վեց դա­րե­րի, պե­տու­թյան չգո­յու­թյան պայ­ման­նե­րում միակ խա­րիսխ ե­կե­ղե­ցուն:
Սխե­ման նույնն է. ե­կե­ղե­ցուն «բա­զում մեղ­քե­րի» մեջ մե­ղադ­րող` խոս­տո­վա­նա­հայր, համա­տե­ղու­թյամբ «Քրիս­տոս»-Նի­կո­լը հա­վա­տաքն­նու­թյուն է ի­րա­կա­նաց­նում ար­դեն Մայր ա­թո­ռում. այն­տեղ կա­ռու­ցե­լով իր հեր­թա­կան Բա­բե­լո­նի աշ­տա­րա­կը: Մո­ռա­նա­լով, որ.
ա) խախ­տում է երկ­րա­յին կար­գը. ե­կե­ղե­ցին ա­ռան­ձին կա­ռույց է, աշ­խար­հիկ իշ­խա­նու­թյունն ի­րա­վունք չու­նի խառն­վե­լու ե­կե­ղե­ցու գոր­ծե­րին: Իր նյու-Հու­դա­յի (Ա­լեն Սի­մո­նյան) ձեռ­քով «մատ­նե­լով» կա­թո­ղի­կո­սին, գլո­բա­լիզ­մը հա­վաս­տում է` «հա­զա­րա­վոր» ժո­ղովր­դով կփո­խենք կա­թո­ղի­կո­սին, նոր կա­թո­ղի­կոս կու­նե­նանք:
Հենց միայն այս խոս­քե­րի հա­մար պետք է հա­մա­պա­տաս­խան այ­րը, և ա­ռա­ջին հեր­թին նրա «բո­սը» ի­րա­վա­կան պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան են­թարկ­վեն` ե­կե­ղե­ցու գոր­ծե­րին մի­ջամ­տե­լու, մա­սամբ էլ սահ­մա­նադ­րա­կան կարգ խախ­տե­լու հա­մար հա­մար: Ին­չը դա­տա­րան­նե­րի դռ­նե­րը «հա­զա­րա­վոր ժո­ղովր­դով» փա­կե­լու, ՍԴ ան­դամ­նե­րի նկատ­մամբ հան­րաք­վե ի­րա­կաց­նե­լու սահ­մա­նադ­րա­կան կար­գի տա­պալ­ման հա­ջորդ սե­րիան է:
Ար­դեն հոգևոր ո­լոր­տում:
բ) «Նյու-Հի­սու­սը», ինչ­պես տես­նում ենք, և ինչ­պես գր­ված է Սուր­բգ­րա­յին ճշ­մար­տու­թյոուն­նե­րում, խախ­տում է նաև տիե­զեր­քի աստ­վա­ծա­յին կար­գը. պատ­րաստ­վում է մտ­նե­լու տա­ճար, «նս­տե­լու» տա­ճա­րում, մո­ռա­նա­լով, որ կա հոգևոր կա­նոն` ես եմ կար­գել իմ ծա­ռա­յին, նա ու­նի իմ օ­ծու­մը, ես նրան կկանգ­նեց­նեմ, ես նրան կգ­ցեմ… Մար­դը այն­տեղ ա­նե­լիք չու­նի:
գ) Այս ա­մե­նում հե­տաքր­քիր էր մեկ այլ բան. երբ նույն գլո­բա­լիստ Նի­կո­լը ե­կավ իշ­խա­նու­թյան, և «Նոր Հա­յաս­տան` Նոր հայ­րա­պետ» շար­ժու­մը նախ մտավ սուրբ Գա­յա­նե ե­կե­ղե­ցի, ա­պա Վե­հա­րա­նը պա­շա­րեց, կե­րավ, մի­զեց, ապ­րեց այն­տեղ մի քա­նի օր, երբ շր­ջա­փա­կեց ե­կե­ղե­ցի­նե­րից մե­կից վե­րա­դար­ձող Վե­հա­փա­ռին ու նրա ավ­տո­մե­քե­նան, բա­ցի մի քա­նի հա­վա­տա­ցյալ­նե­րիցս, այլք ի­րենց ճի­չը դեպ եր­կինք չբարձ­րաց­րին, մնա­ցին ան­տար­բեր:
Այ­սօր վի­ճա­կը բո­լո­րո­վին այլ է: Ա­ղա­ղա­կում են բո­լոր հնա­րա­վոր քա­րերն ու սա­րե­րը Հա­յաս­տա­նում, զգու­շաց­նում գլո­բա­լիստ­նե­րին.
-Ձեռ­նե­րիդ հե­ռու մեր Հո­գուց, մեր Աստ­ծո տնից, կա­թո­ղի­կո­սից:
Կար­մեն ԴԱՎ­ԹՅԱՆ
Դիտվել է՝ 6525

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ